Είναι πολύ σημαντικό στις μέρες μας, να αποζητάμε από τα άτομα που επιλέγουμε να είναι δίπλα μας, την ειλικρινέστερη αποτύπωση των συναισθημάτων τους, ώστε να μπορούμε να εξασφαλίζουμε την ποιοτική επικοινωνιακή και κοινωνική διαβίωσή μας, τόσο σε φιλικό, όσο σε περισσότερο προσωπικό επίπεδο.
Διότι εάν έστω και ένα ψήγμα των διαπροσωπικών αναλήψεών και καταθέσεών μας, περιέχει επικοινωνιακά τρικ ή εικονικά συναισθήματα, ακόμη και σε πρώιμη περίοδο, τότε μολύνεται το προσωπικό μας γίγνεσθαι και η παρουσία μας σαν άτομο που καταλαβαίνει, αντιλαμβάνεται και συνδιαλέγεται με άλλους ανθρώπους, γίνεται ''χάρτινη''... και δίχως νόημα.
Κάπως έτσι και στην πολιτική, θεωρώ πως τεράστιο ρόλο παίζει η ειλικρίνεια, και αυτήν την φορά, όχι τα άτομα που έχεις δίπλα σου, αλλά απέναντί σου. Γιατί είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζεις, και να έχεις κατακτήσει την ποιοτική και δημιουργική αντιπαράθεση μεταξύ των ομοϊδεατών σου, τι γίνεται όμως όταν αυτή δεν επιτυγχάνεται ικανοποιητικά στον αληθινό συνδικαλιστικό στίβο με τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις όπως π.χ στην τοπική αυτοδιοίκηση ή στην δημόσια πια, διαβούλευση για την πολιτική κρίση ; Είναι πραγματικά απογοητευτικό να αντικρίζεις πολιτικές ομάδες και άτομα, οι οποίοι δίνοντας τον αντιπολιτευτικό τους αγώνα, το μόνο που μπορούν επιχειρηματολογικά να σου παραθέσουν, να είναι η μετάφραση των ονειρικών προσδοκιών τους για την νέα κοινωνική δομή που πρεσβεύουν, και η στήριξή της στην ειλικρινή και αντίθετη στάση τους, απέναντι σε οτιδήποτε προέρχεται από την ίδια για αυτούς μολυσμένη πηγή.
Η Αντίδραση μέσω χαρακτηρισμών, η απουσία προτάσεων, και η μηδενιστική λογική συνθέτουν ποιοτικά, ακόμα και τις νεοσυσταθείσες πολιτικές πρωτοβουλίες. Δίχως ουσιαστικά κάποιο συγκριμένο πλαίσιο επίτευξης των λόγων τους, μοιάζουν έρμαια των παγωμένων ιδεολογημάτων τους και αγωνιστές ουτοπικών παρακαταθηκών που γίνονταιολοένα και πιο μακρινές. Ο λόγος τους, περιέχει επαναστατικά μανιφέστα, προσκλήσεις σε αγώνες, απεργίες, και μιλάει συνεχώς για την επανάσταση που θα έρθει. Σύμφωνοι. Ποτέ όμως, δεν μας μίλησε κανείς για τους όρους που θα διέπουν αυτή την επανάσταση, ούτε πρότεινε κάτι πέρα από γενικολογίες, για να... μην φτάσουμε εκεί !
Η αντιπαράθεση, ένα κορυφαίο δημοκρατικό συστατικό, θα περίμενε τουλάχιστον κανείς στις μέρες μας, να αποτελεί την πεμπτουσία του πολιτικού βίου. Το δίδυμο δράση-αντίδραση θα έπρεπε ομολογουμένως να αποτελεί μαζί με την έμπνευση, την ουσιαστικότερη γενεσιουργό δύναμη του λόγου, της επιχειρηματολογίας και των πολιτικών θέσεων. Αντ' αυτού όμως φαίνεται πως λειτουργεί εθιμοτυπικά στην βάση μιας κατ’ ανάγκην διαφορετικότητας… Το σημαντικό σε όλα αυτά, είναι πως τελικά αυτή η στασιμότητα και η φαύλη λειτουργία της Δημοκρατίας, μας επηρεάζει όλους. Κατ’ αρχήν επηρεάζει την κοινωνία που αποζητά μια εποικοδομητική εκμετάλλευση της παρρησίας και της δικαιωματικής ευκαιρίας όλων στον πολιτικό λόγο… Επηρεάζει επίσης τον εκάστοτε χώρο που δρουν, ο οποίος δεν επωμίζεται καμία πνευματική ή υλική ευκαρπία, και τέλος την πολιτική ζωή... η οποία θα πρέπει να μάθει ότι η εκπαιδευτική προοπτική της, όταν έρχεται η ώρα της έκθεσης των επί μέρους απόψεων, δεν νοείται, κάτω από οποιοδήποτε πλαίσιο.
Το μυαλό σίγουρα δεν πρέπει να λειτουργεί σαν δωμάτιο… Εγκλωβισμένοι μέσα στην ‘συναρπαστική’ λογική μας, καμιά φορά κοιτάζουμε να προσηλυτίσουμε τους άλλους στην σκέψη μας, αποκλειστικά και μόνο με κριτήρια τα οποία θα έπειθαν κάποιους ίδιους σαν εμάς… Όμως δεν είμαστε όλοι ίδιοι ! Στην ανάγκη των καιρών για συμπόρευση και επιτέλους… τακτική, οι μόνες αποσκευές μας θα ήταν εξαιρετικά ανώριμο να είναι μονάχα το μίσος για μια πολιτική που μας εξαθλιώνει… Οι καιροί απαιτούν ‘λογισμό και όνειρο’ αλλά και συντεταγμένη δράση καθώς και προτάσεις στοιχειοθετημένες με πολιτικά επιχειρήματα τα οποία θα ενεργοποιούν την υγιή πειθώ ! Αν δεν μπορέσουμε να διαφωνήσουμε ποιοτικά και επί της ουσίας, ίσως να μην μπορέσουμε ποτέ να συμφωνήσουμε έστω στα βασικά. Οποιαδήποτε συνομιλία, αρχίζει με στόχο να υπερισχύσει κάποιος, είναι εξ' αρχής αποτυχημένη.
Το στοίχημα όμως, δεν είναι απ’ ότι φαίνεται να καταδείξουμε και να κριτικάρουμε. Αυτή είναι η μέθοδος η οποία μας έφερε μέχρι εδώ άλλωστε. Το στοίχημα είναι να συμβάλλουμε στην ποιοτική αντιπαράθεση και εμείς οι ίδιοι... Από τις συζητήσεις στο διαδίκτυο, μέχρι την κεντρική πολιτική αρένα. Όχι λουσμένοι με την κομματική ή ιδεολογική μας ταυτότητα ή ιδιότητα (...ποιος στα αλήθεια νοιάζεται πλέον για όλα αυτά), αλλά με την πολιτική και προσωπική ιδιοσυστασία μας. Να έχει ο συνομιλητής μας απέναντί του έναν άνθρωπο φτιαγμένο από εμπειρίες, και συναισθήματα, και όχι κάποιον εξαρτημένο από συγκεκριμένη πληροφόρηση, και οπλισμένο με μοναδικό σκοπό να υπερισχύσει. Αυτός είναι ο δρόμος προς μια ποιοτικότερη αντιπαράθεση, προς μια ποιοτικότερη πολιτική ζωή.
Γιώργος Μπαλοθιάρης
